Heidi Wallheimer, 10 Yrs After
De ogen van die kinderen blijven je bij, lang nadat je hun portretfoto’s bij Heidi Wallheimer hebt gezien. Je ziet: kinderen zijn ‘echte mensen’. Zij hebben nog zoveel te hopen en te verwachten, dat het ontroering wekt. Want zij kunnen nog niet beseffen hoeveel verdriet, welke tegenslagen en hoeveel teleurstellingen het leven nog voor hen in petto heeft.
Heidi fotografeert ze op hun kwetsbaarst, roerloos en stil, in zwarte omgeving, met zwarte kleding, alleen het gezicht zichtbaar. De kinderen geven hun persoonlijkheid prijs, niet afgeleid, niet dartel en niet speels; zij lijken alleen gelaten in een donker universum.
Maar ze zijn niet alleen of eenzaam, want na het cameraoog van Heidi Wallheimer zijn de ogen van de toeschouwers op hen gericht. In de eerste plaats die van hun ouders die er veel voor over hebben gehad om zo’n prachtig portret van hun kind in huis te hebben. Ook de bezoekers van de tentoonstelling, zoals die in het Oude Raadhuis, kunnen meevoelen wat het betekent om een mens te zijn, die aan het leven moet gaan beginnen.
De expositie heeft de naam ’10 years after’ gekregen, omdat een aantal kinderen nog eens zijn geportretteerd, tien jaar na hun jeugdige ontwikkeling. Heel bijzonder om te zien hoe dat in zijn werk is gegaan.
.
Maar er valt nog meer te beleven. Want na de sereniteit die de kinderportretten uitstralen, geeft Heidi ook vorm aan het levensdrama dat zich daarna onvermijdelijk gaat afwikkelen. Dat doet zij in haar schilderkunst, die sporen draagt van de angst en het verdriet die eveneens het menselijk bestaan kunnen teisteren.
Heidi, geboren in 1954, met een moeder die het Jappenkamp en een vader die Auschwitz overleefde, moet van het begin af aan het besef hebben gehad dat het leven niet allemaal rozengeur en maneschijn is. Iedereen draagt een stuk geschiedenis met zich mee, maar niet voor iedereen is die last even zwaar.
In alle schilderijen van Heidi Wallheimer is het drama te herkennen. Of zij koolrabi, granaatappels, levensgrote portretten of woeste golven schildert, altijd is het kleurgebruik zeer ingehouden, bijna zwart-wit, en is het formaat enorm. Daar komt een andere Heidi Wallheimer naar voren, iemand die alle ruimte nodig heeft om diep in zichzelf te schouwen en datgene vorm te geven wat in haar binnenste woelt.
Niet iedereen kan zoiets. Maar Heidi Wallheimer wel. Wat moeten die kinderen een troost voor haar betekenen
Meer over Heidi Wallheimer op haar site.
Deze expositie was te zien t/m zondag 16 maart 2014 in Het Oude Raadhuis (google map)
